Rozet Nargile

Doğu kültürünün önemli bir öğesi olan nargilenin anavatanı Hindistan’dır.
Hindistan’da doğan nargile, başta İranlılar olmak üzere Araplar, daha sonra da Türkler arasında hızla yaygınlaşmıştır.

Nargile; “Ser”, “Lüle”, “Marpuç” ve “Şişe” olmak üzere temel 4 bölümden oluşur.

"Lüle"; tütünün konduğu delikli tabla; "ser", nargilenin uzun prinç gövdesi; "şişe", içinde dumanı filtre eden suyun olduğu ve fokurdamaların geldiği bölümdür.
Marpuç ise dumanı şişeden alan ve ağıza ulaştıran hortuma denir. Üzerine ağırlık konmaması ve/veya bir yere sıkıştırılmaması gerekmektedir, ezilebilir.
"Sipsi" marpucun ucuna takılan ağızlıktır.

Kullanım;
Şişe yarısına kadar su ile doldurulur.
Prinç kısım hava almayacak şekilde şişeye oturtulur.
Tütünün konduğu lüle, pirinç kısma takılır.
Marpucun alt ucu, pirinç kısımdaki yuvasına takılır. Pirinç kısmın (ser) temizliği suyla yapılabilir. Yıkandıktan sonra kullanmadan evvel iyice kurulamak gerekir. Marpucun temizliği su ile yapılmamalıdır. Suyla temas ettiğinde marpuç çürür.
Lülenin içine tütün konur ve üzerine yanmakta olan kömür parçası konur.
Marpuçun üst kısmandaki ucundan kısa aralıklarla nefes çekip dumanın gelmesi sağlanır.

Nargile üzerinde, Candaroğulları Beyliği dönemi, 1366 yılında inşa edilen Kastamonu Kasabaköy Camii kapı kanatlarından alınan rozet deseni stilize edilerek kullanılmıştır.
Camideki ahşap bölümlerin hiç çivi kullanılmadan geçme tekniğiyle birleştirilmesi ve ahşap yüzeyler üzerindeki “Kalem İşi” adı verilen süslemeler, camiyi benzerlerinden ayıran önemli özelliklerindendir.

Paşabahçe Mağazaları için özel olarak üretilmiş bu ürünü bulaşık makinesinde yıkamayınız, kuru bezle silerek temizleyiniz.